Exposición fancine GB5 no espazo EMAO |
Inauguración exposición fancine GB5 |
Homenaxes aos anteriores mestres Delmiro Bernárdez e Nelson Villalobos :
Exposición homenaxe a MIRO |
Homenaxe a Nelson, texto e fotografía de Rafael Ojea :
Nelson Villalobos, ¡ata sempre!
Vaise. Sempre o
dixo: o meu paso pola Escola de Artes e Oficios é temporal; quero
ensinar, comunicar o que sei, transmitir a miña experiencia, compartir
co alumnado, durante un tempo, unha vivencia de coñecemento e creación
en común. Correspóndeme devolver á sociedade, deste xeito, unha parte do
que a sociedade me deu.
Pero o seu tempo é para a creación libre (como él).
Non quixemos crélo, non desexabamos crélo.
Pero Nelson é dos
que cumpren, e acaba de anunciarnos que deixa xa a docencia na EMAO
para adicar todos os seus esforzos e tempo á creación artística, ao seu
obradoiro, aos seus proxectos editoriais, a todo iso esencial que se
volvera incompatible coas esixencias dun centro educativo.
¿Deixar un
traballo seguro en plena crise?... pero ¿hai pior crise que a de non
facer o que un desexa esencial e fondamente?... e iso sábeo ben este
cubano vigués que encandilou ao alumnado do seu obradoiro na Escola nos
últimos catro cursos cos segredos da súa paixón pola arte e o traballo
ben feito, sen gardarse nada, como fan as persoas sabias.
Botarei de menos a súa presencia na Escola, a súa aportación ao obxectivo de abrila ao que ocorre no mundo exterior.
Pero non botarei de menos as longas e pausadas paroladas con el: esas
continuarán, sen a pesada carga de exercer de director cando un o que
desexa, neses momentos, é ser amigo.
E queda agora no
vello caserón de García Barbón o soave arrecendo que deixa o Caribe nas
areas desa Cuba que amamos, e que ti tamén nos trouxeches sen a penas
nomeala.
Déixame rematar
co poema de Alexandre O´Neill que me veu á cabeza cando me comunicaches a
túa firme decisión que, con toda a mágoa da conciencia da perda que a
túa marcha supoñía para a Escola, comprendín de inmediato:
Perfilados de medo, agradecemos
o medo que nos salva da loucura.
Decisão e coragem valem menos
e a vida sem viver é mais segura.
Aventureiros já sem aventura,
perfilados de medo combatemos
irónicos fantasmas à procura
do que não fomos, do que não seremos.
Perfilados de medo, sem mais voz,
o coração nos dentes oprimido,
os loucos, os fantasmas somos nós.
Rebanho pelo medo perseguido,
já vivemos tão juntos e tão sós
que da vida perdemos o sentido…
Sorte Nelson! Grazas e ata sempre!
Rafael Ojea Pérez
Director en funcións da EMAO
Permíteme o atrevemento de encabezar esta despedida con ese retrato teu que fixemos onte no meu despacho (compartindo esa común afección á fotografía), aproveitando esa luz tenue que cada día entra polas ventás da rúa Pontevedra para lembrarnos o compromiso que temos de reencontranos con esta cidade.
AGORA TAMÉN COMEZAMOS A ANDAINA DO CURSO 2012/13 CON ESTE NOVO BLOG DE SERIGRAFÍA NO QUE ESTADES CONVIDADOS A PARTICIPAR, BENVIDOS!!!
Ningún comentario:
Publicar un comentario